Δέδυκε μεν α Σελάνα
και πληιάδες μέσαι δε
νύκτες, παρά δ' έρχεται ώρα,
εγώ δε μόνα καθεύδω.
Σαπφώ
Μεσάνυχτα και δύσανε, Πούλια κι αχνό Φεγγάρι.
Η Νύχτα το κοστούμι της, το μαύρο, μου προβάρει.
Οι Ώρες παιχνιδίζοντας, φεύγουνε μακριά μου
και τ' άδειο το προσκέφαλο η μόνη συντροφιά μου.
Παρακλαυσίθυρον*
Με κοινή μας επιλογή και σύμμαχο την αγαπημένη Αφροδίτη, γίναμε ταίρι.
Πονώ σα θυμάμαι που με φιλούσες επίμονα, σκορπίζοντας στο κορμί μου τόσο γλυκιά σύγχυση, ενώ είχες σκοπό να με παρατήσεις και να διαλύσεις την αγάπη μας.
Δεν αντιμάχομαι πια τον έρωτα που νιώθω.
Αγαπημένα άστρα και νύχτα δέσποινα, γλυκιοί συνεργοί, άσφαλτα στείλτε με σ' αυτόν, που κι η ίδια η Αφροδίτη έρμαιο μ' οδηγεί, εκεί, όπου ο μεγάλος Έρωτας περιμένει να με τυλίξει στα δεσμά του.
Συνοδοιπόρος μου η μεγάλη φλόγα που καίει τα σωθικά μου.
Ο λογοπλάνος μαυλιστής του νου μου, αυτός που από πάντα του μεγαλοπιανόταν, αγνόησε την αγάπη μου δίχως να φέρει βαριά την αδικία που μου 'κανε.
Αυτό ειν' άδικο για με και με πεθαίνει.
Οργίζομαι!
Τρελαίνομαι!
Καίγομαι, μονάχη μου!
Αφέντη του νου, της καρδιάς και του κορμιού μου, χρωμάτισε πάλι την άδεια μοναξιά μου!
Δέξου με, που σου ζητώ διακαώς και με χαρά, να 'μαι δούλα σου και μη με παραμερίζεις άκαρδα!
Μεγάλη οδύνη έχει ο μανιασμένος, χωρίς ανταπόκριση, έρωτας κι οδηγεί στη τρέλα.
Γιατί πρέπει να υπομένει, να καρτερά και να ψήνεται στις πύρινες γλώσσες της ζήλειας.
Μάθε πως σου 'χω απέραντη κι ακατανίκητη οργή!
Τρελαίνομαι σα πλαγιάζω ολομόναχη στο κρεβάτι μας, ενώ εσύ αλλού δίνεις και παίρνεις χαρά!
Όμως δεν είναι σωστό να μαλώσουμε, γιατί θα πρέπει να χωριστούμε.
Έχουμε φίλους να κρίνουν και να μας συμβουλέψουν για δίκιο κι άδικο.
Έλα μαζί να τους μιλήσουμε, χαρά μου, τίμια, άξια, σωστά και λογικά, αν κι ο Έρωτας δεν έχει λογική!
Δες άρχοντά μου, πως μ' έχεις καταντήσει, αν και καλά και πιστά θα σ' υπηρετούσα!
Τώρα πια δε μπορώ μήτε λιγάκι έστω να σε πλησιάσω, να σ' αγγίξω!
Πώς με παρατάς έτσι κύριέ μου, συ που πρώτος και τόσον επιδέξια με γεύτηκε;
Που πρώτος διέβης τις πύλες του νου και του κορμιού μου;
Ζηλεύω και τους δούλους ακόμα που σε πλησιάζουν, ό,τι κι αν σκέφτεσαι μ' αυτό!
Ανόητα παραξενεύεσαι που λέω πως θαυμάζω κείνες που γίνονται χαλάκι στα πόδια των αγαπημένων τους!
Αρρώστησα!
Χάζεψα!
Κι εσύ αφέντη κι άρχοντά μου, με πετάς στην άκρη!
Παρ' όλο που σε σένα πρώτο, για τη ψυχή μου μίλησα...
'Αγνωστης Αρχαίας Ποιήτριας
--------------------------------------------------------------------------------
*Σημ: Πρόκειται για ένα θρηνητικό τραγούδι που λεγόταν παρά τη θύρα του προσώπου που παρατούσε το ταιρι του, από το ίδιο το ταίρι κι ήταν ένα (κατά τα λεγόμενα) σύνηθες φαινόμενο κατά την αρχαιοτητα! Αυτό συνήθως, αν το εν λόγω άτομο δε μπορούσε, παραγγελόταν σε κάποιον ή κάποια ποιήτρια της εποχής! Το πρωτότυπο κείμενο θα το 'γραφα κι αυτό και μάλιστα με χαρά μου, μα απαιτεί ειδική γραμματοσειρά που εδώ δεν υπάρχει και σίγουρα πια δεν την εχω μήτε εγώ.
Είναι ένα πολύ πλούσιο κείμενο με τρομερές εικόνες και λέξεις και για τη μετάφραση-παράφραση του, ευθύνομαι μόνον εγω. Σε πολλά σημεία υπερέβην τα εσκαμμένα για να 'χει μια κάποια λογική και κάπως σημερινή ροή κι ίσως να μη τα κατάφερα καλα. Σε κάποια άλλα επίσης, υπήρχαν κενά κι αναγκάστηκα να τα ..."γεμίσω" προσπαθώντας να κρατηθώ στην υφή, στη χροιά και στο στυλ του κειμένου.
Τί το σημαντικό βρίσκω και γιατί το αναρτώ;
Θα μπορούσε να 'ναι ένα απλό συνηθισμένο (κατά κάποιο τρόπο) ραβασάκι όπως τόσα και τόσα άλλα, μα δεν είναι κατά τη προσωπική μου γνώμη. Και τούτο γιατί το πάθος, η εναλλαγή, οι εικόνες, οι επικλήσεις, οι φοβέρες, η γλυκύτητα κι εν γένει ό,τι μα ό,τι επικαλείται αυτή η άγνωστη, αρχαία ποιήτρια, μαρτυρά το ερωτικό πάθος μ' ένα τρόπο θαυμαστό. Τονε βρίζει, τονε κατηγορεί, τον εκλιπαρεί, τον νοσταλγεί, ζητά βοήθεια, ζητά να γίνει χαλί, θέλει να τον ... "σκοτώσει", επιχειρηματολογεί, κατεβάζει Θεούς και ...δαίμονες και ... και ... και ... Κυκλοθυμικότητα, κατάθλιψη και σχεδόν στέρεη θλίψη, ρέει σε κάθε μα κάθε φράση σα δάκρυα ασταμάτητα κι απαρηγόρητα!
Λέγοντάς του όλο αυτό αδειάζει μ' όλα όσα λέει και στο τέλος αφήνει τη φωνή της να σβήσει, ξέροντας πως δε πρόκειται να καταφέρει κάτι και το σβήσιμο αυτό μου ακούγεται σαν ένας λυγμός που πνίγεται... αλλά παρασύρομαι και ... καλύτερα ας μη πω άλλα...
Μάρτης 2003
-----------------------------------------------------------------------------------
ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ (στίχοι ξένων τραγουδιών)
Innuendo
While the sun hangs in the sky and the desert has sand
While the waves crash in the sea and meet the land
While there 's a wind and the stars and the rainbow
till the mountains crumble into the plain
Oh yes, we 'll keep on trying tread that fine line
Oh we 'll keep on trying, yeah, just passing our time
While we live according to race, colour or creed
while we rule by blind madness and pure greed
Our lives dictaded by tradition, superstition, false religion
through the eons and on and on
Oh yes, we 'll keep on trying tread that fine line
Oh we 'll keep on trying, till the end of time
Through the sorrow all through our splendour
don't take offence at my innuendo
you can be anything you want to be
just turn yourself into anything that you could ever be
be free with your tempo
be free surrender your ego
be free to yourself
If there 's a God or any kind of Justice under the sky
if there 's a point, if there 's a reason to live or die
if there 's an answer to the questions we feel bound to ask
show yourself, destroy our fears, release your mask
Oh yes, we 'll keep on trying tread that fine line
Oh we 'll keep on trying, hey we 'll keep on smiling
yeah and whatever will be just keep on trying
till the end of time
QUEEN (Freddy Mercury)
Υπονοούμενο
Όσον ήλιος μεσουρανεί
κι έρημος άμμο γεννά
όσο σπάζουνε κύματα
μ' αχό στη παραλία
όσο βαστούνε άνεμοι
κι ουράνιο τόξο κι άστρα
Θα συνεχίζουμε ν' ανοίγουμε δρόμο
Ω ναι! θα συνεχίζουμε τη προσπάθεια
έστω απλά σπρώχνωντας τον καιρό
Όσο μάχονται εντός μας
προφάσεις και πεποιθήσεις
όσο τυφλά, τρελά κι άπληστα
οριοθετούμε τη ζήση μας
Τόσον θ' αγόμαστε με παραδόσεις
προλήψεις και λάθος θρησκεία
εσαεί και νυν κι αεί
Θα συνεχίζουμε ν' ανοίγουμε δρόμο
Ω ναι! θα συνεχίζουμε τη προσπάθεια
μέχρι την άκρη του χρόνου
Μη πάρετε προσβολή το λόγο μου
από θλίψη ή μεγαλειότητα
να 'στε ότι γουστάρετε, μπορείτε
ν' αυτορυθμιστείτε
σ' ότι σκεφτείτε ή ποθείτε
απ' το "εγώ" παραιτηθείτε
και τελικά λευτερωθείτε
Θεός άν είναι, Δίκιο αν είναι
κάτω απ' τον ουρανό
λόγος αν είν', αιτία αν είναι
να ζει κανείς ή όχι
λύτρωση αν είναι, λύση αν είναι
σ' ερωτηματικά-δεσμά
ο εαυτός σας παραμείνετε
τους φόβους ξαποστείλετε
τη μάσκα σας πετάμε
και θα χαμογελάμε
Θα συνεχίζουμε ν' ανοίγουμε δρόμο
Ω ναι! θα συνεχίζουμε τη προσπάθεια
ότι κι αν τύχει, ότι κι αν συμβεί
συνέχεια θα προσπαθάμε
ως του χρόνου την άκρη
Σεπτέμβρης 2005
The House Of The Rising Sun
There is a house in New Orleans
They call the Rising Sun
And it's been the ruin of many a poor boy
And God I know I'm one
My mother was a tailor
She sewed my new bluejeans
My father was a gambling man
Down in New Orleans
Now the only thing a gambler needs
Is a suitcase and trunk
And the only time he's satisfied
Is when he's on a drunk
Oh mother tell your children
Not to do what I have done
Spend your lives in sin and misery
In the House of the Rising Sun
Well, I got one foot on the platform
The other foot on the train
I'm goin' back to New Orleans
To wear that ball and chain
Well, there is a house in New Orleans
They call the Rising Sun
And it's been the ruin of many a poor boy
And God I know I'm one
The Animals
Υπάρχει ένα σπίτι στη Νέα Ορλεάνη
που το λένε Σπίτι Του Ανατέλλοντος Ηλίου
κι ήταν καταστροφή για πολλά καημένα αγόρια
και Θεέ μου ξέρω πως είμ' έν' απ' αυτά.
Η μητέρα μου ήτανε ράφτρα
και μου 'ραψε ένα μπλουτζίν
Ο πατέρας μου ήτανε παίχτης
κάτω στη Νέα Ορλεάνη
Τώρα το μόνο που χρειάζεται ένας παίχτης
είναι μια βαλίτσα και μια σχεδία
κι οι μόνες στιγμές που 'ν' ευτυχής
όταν κείτεται πιωμένος
Ω μητέρα, πες στα παιδιά σου
να μη κάνουν αυτό που 'κανα 'γώ
που ξόδεψα τη ζωή μου αμαρτωλά και μίζερα
στο Σπίτι Του Ανατέλλοντος Ηλίου
Λοιπόν βρίσκομαι με τονα πόδι στην αποβάθρα
και τ' άλλο πάνω στο τραίνο
γυρίζω πίσω στη Νέα Ορλεάνη
να ξαναφορέσω τη σιδερένια μπάλα με τις αλυσίδες
Λοιπόν υπάρχει ένα σπίτι στη Νέα Ορλεάνη
που το λένε Σπίτι Του Ανατέλλοντος Ηλίου
κι ήτανε δύση για πολλά καημένα αγόρια
και ...Θεέ μου ξέρω καλά, πως είμ' έν' απ' αυτά
Imagine
Imagine there's no heaven,
it's easy if you try,
no hell below us,
above us only sky.
Imagine all the people,
living for today yu-huh.
Imagine there's no countries,
it isn't hard to do,
nothing to kill or die for,
and no religion too.
Imagine all the people,
living life in peace yu-huh.
Imagine no possesions,
I wonder if you can,
no need for greed or hunger,
a brotherhood of man.
Imagine all the people,
sharing all the world yu-huh.
You may say I'm a dreamer
but I'm not the only one
I hope some day you'll join us,
and the world will be as one.
John Lennon "Beattles"
Φαντάσου...
Φαντάσου πως δεν υπάρχει παράδεισος,
-ειν' εύκολο αν προσπαθήσεις-,
ούτε κόλαση ανάμεσά μας,
πάνω από μας, μόνον ουρανός.
Φαντάσου, όλοι οι άνθρωποι
να ζουν για το σήμερα. Γιου - χου!
Φαντάσου πως δεν υπάρχουν χώρες,
-δεν είναι δύσκολο να γίνει-,
καμιά αιτία, για να σκοτώσει ή να πεθάνει κανείς
κι ούτε θρησκεία επίσης.
Φαντάσου, όλοι οι άνθρωποι
να ζουν ειρηνική ζωή. Γιου - χου!
Φαντάσου, όχι πια εξουσίες,
-αναρωτιέμαι αν το μπορείς-,
καμιάν ανάγκη γι' απληστία ή πείνα,
μιά Αδελφότητα Του Ανθρώπου.
Φαντάσου, όλοι οι άνθρωποι,
να μοιράζονται όλο τον κόσμο. Γιου - χου!
Μπορεί να πεις πως είμαι ονειροπαρμένος,
μα δεν είμαι ο μόνος.
Κάποια μέρα, ελπίζω, θα ενταχθείς σε μας
κι όλος ο κόσμος θα γίνει ένα!
Epitaph
The wall on which the Prophets wrote
Is cracking at the seams.
Upon the instruments of death
The sunlight brightly gleams.
When every man is torn apart
With nightmares and with dreams,
Will no one lay the laurel wreath
As silence drowns the screams.
Between the iron gates of Fate,
The seeds of time were sown,
And watered by the deeds of those
Who know and who are known;
Knowledge is a deadly friend
When no one sets the rules.
The fate of all mankind Ι see
Is in the hands of fools.
Confusion will be my epitaph.
As Ι crawl a cracked and broken path
If we make it we can all sit back
And laugh.
But Ι feel tomorrow i'll be crying,
Yes Ι fear tomorrow i'll be crying
King Crimson
Επιτάφιος
Ο τοίχος, που πάνω του 'γραψαν οι Προφήτες,
ραγίζεται συθέμελα:
Καθώς ηλιαχτίδες ξαστράφτουν λαμπερά
πάνω από τα όργανα του θανάτου,
όταν κάθε άνθρωπος διχάζεται,
μ' εφιάλτες και μ' όνειρα.
Κανείς δε θα δρέψει δάφνες,
όταν σιγή θα καταπνίξει τις κραυγές.
Ανάμεσα στις σιδηρές πύλες του Πεπρωμένου,
οι σπόροι των καιρών, είχαν σπαρθεί
και ποτιστεί, από τη δράση εκείνων,
που ξέρουν κι είναι γνωστοί.
Η Γνώση ειν' ένας θανάσιμος σύντροφος,
άμα κανείς δε βάζει τους κανόνες.
Η μοίρα ολάκερης της ανθρωπότητας, νιώθω,
πως είναι στα χέρια ηλιθίων!
Σύγχυση θα 'ν' ο επιτάφιος μου.
Καθώς σούρνομαι στο ραγισμένο, τσακισμένο μονοπάτι,
αν τα καταφέρουμε, μπορούμε να χαλαρώσουμ' όλοι
και να γελάμε.
Αλλά νιώθω πως αύριο θα κλαίω!
Ναι φοβάμαι πως αύριο θα κλαίω!
Nothing Else Matters
So close no matter how far
Couldn't be much more from the heart
Forever trusting who we are
And nothing else matters
Never opened myself this way
Life is ours, we live it our way
All these words I don't just say
And nothing else matters
Trust I seek and I find in you
Every day for us something new
Open mind for a different view
And nothing else matters
Never cared for what they do
Never cared for what they know
But I know
So close no matter how far
Couldn't be much more from the heart
Forever trusting who we are
And nothing else matters
Never cared for what they do
Never cared for what they know
But I know
Never opened myself this way
Life is ours, we live it our way
All these words I don't just say
And nothing else matters
Trust I seek and I find in you
Every day for us something new
Open mind for a different view
And nothing else matters
Never cared for what they say
Never cared for games they play
Never cared for what they do
Never cared for what they know
And I know
So close no matter how far
Couldn't be much more from the heart
Forever trusting who we are
No nothing else matters
Metallica
Τίποτ' 'Αλλο Δεν Έχει Σημασία
Είτε είμαστε κοντά, είτε μακριά
μας ενώνει από καρδιάς
δυνατός δεσμός εμπιστοσύνης
και ...τίποτ' άλλο δεν έχει σημασία
Ποτέ μου δεν αφέθηκα τόσο.
Ζωή δικιά μας, όπως τη θέμε,
χωρίς να λέω κούφια λόγια
και ...τίποτ' άλλο δεν έχει σημασία
Βρίσκω σε σένα τη πίστη που ζητώ
και κάθε μέρα, κάτι νέο για μας,
ανοιχτή σκέψη, μιαν άλλην άποψη
και ...τίποτ' άλλο δεν έχει σημασία
ποτέ δε μ' ένοιαξε τι κάνουν άλλοι
ποτέ δε μ' ένοιαξε για όσα ξέρουν
αλλά ξέρω...
Είτε είμαστε κοντά, είτε μακριά
μας ενώνει από καρδιάς
δυνατός δεσμός εμπιστοσύνης
και ...τίποτ' άλλο δεν έχει σημασία
ποτέ δε μ' ένοιαξε τι κάνουν άλλοι
ποτέ δε μ' ένοιαξε για όσα ξέρουν
αλλά ξέρω...
Ποτέ μου δεν αφέθηκα τόσο
ζωή δικιά μας, όπως τη θέμε,
χωρίς να λέω κούφια λόγια
και ...τίποτ' άλλο δεν έχει σημασία
Βρίσκω σε σένα τη πίστη που ζητώ
και κάθε μέρα κάτι νέο για μας
ανοιχτή σκέψη, μιαν άλλην άποψη
και ...τίποτ' άλλο δεν έχει σημασία.
Ποτέ δε μ' ένοιαξε τι λεν οι άλλοι,
ποτέ δε με νοιάξανε τα παιχνίδια που παίζουνε,
ποτέ δε μ' ένοιαξε τι κάνουνε,
ποτέ δε μ ένοιαξε για όσα ξέρουνε,
και ξέρω...
Είτε είμαστε κοντά, είτε μακριά
μας ενώνει από καρδιάς
δυνατός δεσμός εμπιστοσύνης.
όχι! τίποτ' άλλο δεν έχει σημασία!
-----------------------------------------------------------------------------
ΠΟΙΗΜΑΤΑ
Vampire
A fool there was and he made his prayer
(Even as you and I!)
To a rag and a bone and a hunk of hair
(We called her the woman who did not care)
But the fool he called her his lady fair
(Even as you and I!)
Oh, the years we waste and the tears we waste
And the work of our head and hand
Belong to a woman who did not know
(And now we know that she never could know)
And did not understand!
A fool there was and his goods he spent
(Even as you and I!)
Honour and faith and a sure intent
(And it wasn't the least what the lady meant)
But a fool must follow his natural bent
(Even as you and I!)
Oh the toil we lost and the spoil we lost
And the excellent things we planned
Belong to the woman who didn't know why
(And now we know that she never knew why)
And did not understand!
The fool was stripped to his foolish hide
(Even as you and I!)
Which she might have seen as she threw him aside
(But it isn't on record the lady tried)
So some of him lived but the most of him died
(Even as you and I!)
And it isn't the shame and it isn't the blame
That stings like a white hot brand
It's coming to know that she never knew why
(Seeing, at last, she could never knew why)
And never could understand!
Rudyard Kipling (1865-1936)
Βαμπίρ
Ήταν ένας βλάκας που προσευχόταν
(όπως εσύ κι εγώ)
Σ' ένα κουρέλι, σ' ένα κόκαλο και σε μια τούφα μακριά μαλλιά
(την είπαμε: Η Γυναίκα Που Δε Νοιάστηκε)
Μα το κορόϊδο τη βάφτισε Πριγκηπέσσα του
(όπως εσύ κι εγώ)
Ω χρόνια και δάκρυα που ξοδέψαμε
Σε πνευματικό και σωματικό μόχθο
Προσφορά σε μια γυναίκα που δεν ένιωσε
(και τώρα ξέρουμε πως δε μπορούσε να νιώσει)
και δε κατάλαβε
Ήταν ένα κορόϊδο που σπατάλησε τ' αγαθά του
(όπως εσύ κι εγώ)
Τιμή και Δόξα και μια σίγουρη εξασφάλιση
(μα δεν ήταν παρά το ελάχιστο των απαιτήσεών της)
Αλλά ένας βλάκας πρέπει ν' ακολουθεί τη φυσική ροπή του
(όπως εσύ κι εγώ)
Ω μόχθο που σπαταλήσαμε και τι φθορά υποστήκαμε
Κι αυτά τα υπέροχα πράγματα που σχεδιάσαμε
Για μια γυναίκα που δεν έμαθε το γιατί
(και τώρα ξέρουμε πως ποτέ δε θα μάθει)
Και δε κατάλαβε
Το κορόϊδο απεκδύθηκε τη γελοία φορεσιά του
(όπως εσύ κι εγώ)
Κι αυτή το παραπέταξε, βλέποντας ίσως ακριβώς αυτό
(μα δεν είναι καν σίγουρο πως προσπάθησε να δει)
Έτσι νέκρωσε το μεγαλύτερο κομμάτι του, μένοντας λίγος
(όπως εσύ κι εγώ)
Και δεν είναι η ντροπή μήτε το φταίξιμο
Που στιγμάτισε καυτά κι ανεξίτηλα το κορμί του
Είναι η συνειδητοποίηση πως αυτή ποτέ δεν ένιωσε το γιατί
(του 'γιν' ορατό επιτέλους, πως δε θα μπορούσε ποτέ να νιώσει το γιατί)
Και δε θα μπορούσε ποτέ να καταλάβει
Ιούλιος 2004
A Dream Within A Dream
Take this kiss upon the brow!
and, in parting from you now,
thus much let me avow-
you are not wrong, who deem
that my days have been a dream;
Yet if hope has flown away
in a night, or in a day,
in a vision, or in none,
is it therefore the less gone?
All that we see or seem
is but a dream within a dream.
I stand amid the roar
of a surf-tormented shore,
and i hold within my hand
grains of the golden sand
How few! yet how they creep
through my fingers to the deep,
while i weep - while i weep!
O God! can i not grasp
them with a tighter clasp?
O God! can i not save
one from the pitiless wave?
Is all that we see or seem
but a dream within a dream?
Edgar Allan Poe
Όνειρο Μέσα Σ' Όνειρο
Πάρε τούτο το φίλημα πα' στα γραμμένα φρύδια
και καθώς φεύγω άσε με λιγάκι να σου πω.
Δε λάθεψες πως κύλησεν ολ' η ζωή μου ίδια
σαν όνειρο χωρίς ιδιαίτερο σκοπό!
Ακόμα κι αν η Ελπίδα πέταξε μακριά μου,
στ' όραμα ή στο τίποτε, στη νύχτα ή στη μέρα,
τούτο λες να 'ν' η πιο τρανή απώλειά μου;
Όνειρο μέσα σ' όνειρο... κι απ' όσα ζούμε πέρα...
Κρατώ μέσα στη χούφτα μου κόκκους ξανθούς της άμμου,
καταμεσίς σε άγριους θαλασσόδαρτους γιαλούς.
Τι λιγοστοί! Πως ξεγλυστρούν μες απ' τα δάχτυλά μου;
Κι εγώ ξεσπώ σ' ατέλειωτους... ατέλειωτους λυγμούς.
Κύμα ανελέητο με χτυπά, με θόρυβο μεγάλο.
Κι -ω Θε μου- δε μπορώ μητ' ένανε να σώσω;
Αχ! όλα όσα ζήσαμε, να ήτανε ωστόσο,
όνειρο μέσα σ' όνειρο, το ένα μέσα στ' άλλο;
Ιούλιος 2005
Funeral Blues
Stop all the clocks, cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.
Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on the sky the message He Is Dead,
Put crepe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.
He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last for ever: I was wrong.
The stars are not wanted now: put out every one;
Pack up the moon and dismantle the sun;
Pour away the ocean and sweep up the wood.
For nothing now can ever come to any good.
W. H. Auden (1907-1973)
Επικήδειος Θρήνος
Σταμάτα χρόνε πια κι εσείς τηλέφωνα σιγήστε...
Με κάποιο κόκαλο γλυκό συχάστε το σκυλί...
Σιωπήστε πιάνα. Σιγανό τύμπανο ξεκινήστε...
Βγάλτε το φέρετρο σιγά, που μοιρολόι καλεί...
Ας κάνουν τ' αερόπλανα κύκλους εκεί ψηλά,
γράφοντας "ΧΑΘΗΚΕ", στο σκοτισμένον ουρανό...
Φορέστε κρέπια πένθιμα στα περιστέρια τα λευκά...
Με μαύρα γάντια, οι τροχονόμοι να βγουν' στο δειλινό...
Ήταν Βορράς και Νότος μου, Δύση κι Ανατολή μου,
της Κυριακής η ανάπαυση κι οι καθημερινές μου,
απόγιομα, μεσάνυχτα, σιωπή μα και φωνή μου!
Λάθος... Για πάντα πίστεψα ετούτες τις χαρές μου...
Τ' αστέρια πια να σβήσουνε, καμμιά δε τα 'χω χρεία...
Κρύψτε το φως του φεγγαριού... Και βγάλτε μου παρακαλώ
τον ήλιο απ' τη πρίζα... Χαθείτε με τη μία,
δάση κι ωκεανοί... Τίποτε πια για 'με δε θα 'ν' καλό...
Σεπτέμβρης 2005
O Captain! My Captain!
O CAPTAIN! my Captain! our fearful trip is done,
The ship has weather'd every rack, the prize we sought is won,
The port is near, the bells I hear, the people all exulting,
While follow eyes the steady keel, the vessel grim and daring;
But O heart! heart! heart!
O the bleeding drops of red,
Where on the deck my Captain lies,
Fallen cold and dead.
O Captain! my Captain! rise up and hear the bells;
Rise up -for you the flag is flung -for you the bugle trills,
For you bouquets and ribbon'd wreaths -for you the shores acrowding,
For you they call, the swaying mass, their eager faces turning;
Here Captain! dear father!
This arm beneath your head!
It is some dream that on the deck,
You've fallen cold and dead.
My Captain does not answer, his lips are pale and still,
My father does not feel my arm, he has no pulse nor will,
The ship is anchor'd safe and sound, its voyage closed and done,
From fearful trip the victor ship comes in with object won;
Exult O shores, and ring O bells!
But I with mournful tread,
Walk the deck my Captain lies,
Fallen cold and dead.
Walt Whitman
Καπετάνιε! Ω Kαπετάνιε μου!
1
Καπετάνιε! Ω Καπετάνιε μου!
Το φοβερό μας το ταξίδι έχει τελειώσει.
Το πλοίο μας ξεπέρασε τη κάθε αναποδιά
κι η δάφνη που ζητούσαμε κερδήθηκε.
Φτάσαμε στο λιμάνι.
Ακουώ καμπάνες να χτυπούν,
λαό που αναγαλλιάζει,
Κι όλων τα μάτια στρέψανε στ' ακλόνητο σκαρί,
στ' ατρόμητο και βλοσυρό καράβι.
Μα, συ ω καρδιά! καρδιά! καρδιά!
Ώ άλικες, αιμάτινες, κόκκινες σταλαξιές,
Εκεί στη γέφυρα του πλοίου, ο Καπετάνιος μου πεσμένος
κοιμάται κρύος... νεκρός... χαμένος...
2
Καπετάνιε! Ω Καπετάνιε μου! Σήκω!
τα σήμαντρα ν' ακούσεις που χτυπούνε.
Σήκω! για σενα λάβαρα λυτά ψυχανεμούνε,
για σένα σάλπιγγες, κλαγγές, αχολογούνε,
Για σένα τ' ανθοστόλιστα, τα πλουμιστά στεφάνια,
Για σένα στην ακρογιαλιά συνάχτηκε το πλήθος,
Εσένα πεθυμά ο χοχλασμός ολάκερου λαού
και σε γυρεύει μ' όψη φουντωμένη.
Έλα, έλα, Καπετάνιε μου! Πατέρα αγαπημένε!
Γείρε πάνω στο μπράτσο μου το έρημο κεφάλι.
Σαν όνειρο μου φαίνεται στη γέφυρα πεσμένος,
Και να 'σαι κρύος... νεκρός... χαμένος....
3
Μα ο Καπετάνιος μου δεν απαντά,
τ' αχείλι του είν' αμίλητο, χλωμό,
πατέρα μου το μπράτσο μου δε νιώθεις
κι ούτε έχεις πια τη θέληση, δεν έχεις πια σφυγμό
Το πλοίο έριξ' άγκυρα ολάγερο, βουβό
κι έχει τελειώσει το ταξίδι το στερνό,
Από το φοβερό του το ξαρμένισμα,
της νίκης το καράβι ξαναγύρισε,
με κερδεμένο τον σκοπό.
Ευφράνου ακρογιαλιά, καμπάνα χτύπα!
Μα 'γω το πένθιμό μου σέρνω βήμα
Στη γέφυρα, που ο Καπετάνιος μου πεσμένος
Κοιμάται κρύος... νεκρός... χαμένος...
Γουόλτ Γουίτμαν
Γενάρης '06
--------------------------------------------------------------------------------
ΔΙΑΣΚΕΥΕΣ
'Αντσαρ
(Διασκευή από ένα διήγημα του με τον ίδιο τίτλο)
Μες στη τσιγκούνα, τη χλωμή κι αδύνατη ερμιά,
πάνω στη γη την άσπλαχνη κι ολόξερη απ' το κάμα,
μονάχο τ' άντσαρ, σα φρουρός ακοίμητος, φυλά.
Η Φύση των στεππών π' αιώνια αλλάζουν, μάνα,
το 'πλασε μέρα θυμού και με φαρμάκι δραστικό,
πότισ' τα πράσινα κλαριά του, τα πικρά, ως τη ρίζα
κι αυτό σταλάζει, στο κάμα, απ' τους πόρους καυτό
και το σούρουπο πήζει σε δάκρια λαγρά μα και γκρίζα.
Πουλί κοντά δε πετά, μήτε ζώο της στέππας σιμώνει,
μονάχα ο μαύρος αγέρας, στο κορμό του χτυπιέται,
-στο κορμό του Θανάτου, που τσιγκλά και παγώνει-
φαρμακαίνει σκληρά και παντού, λοιπόν, ξαμολιέται.
Κι όταν τα νέφη βιαστικά το άντσαρ το ποτίζουν,
με στάλες βροχής, που τα κλαριά του τυλίγουν,
γοργά πάνωθέ του κυλούν και την άμμο ραντίζουν,
φαρμακωμένες κι αυτές Χάρου λίμνες ξανοίγουν.
Μα ένας Αφέντης με βαριά φωνή, σκληρά δεσποτικά,
στέλνει το Δούλο του, τ' αντσάρ, πικρά ν' ανταμώσει
κι αυτός υπάκουος, παίρνει το δρόμο βιαστικά,
πικρό ρετσίνι, απ' του Χάρου το δεντρί, να φέρει να του δώσει.
Πως πήγε, πως ματάρθε ο Δούλος, ποιός το ξέρει;
Μα σε δυο μέρες γύρισε χλωμός στ' Αφεντικό του.
Ένα φαρμακερό κλαρί, με φύλλα, του 'χε φέρει
κι ιδρώς ποτάμια κύλαγε πάνω στο πρόσωπό του.
Λύγισ' ο Δούλος έπειτα, ο φτωχός, τα αποκαμένα μέλη,
πλάγιασε 'κει σ' ένα ψαθί, νεκρός, 'μπρος στους δικούς του.
Ο Αφέντης βούτηξε ευτύς τις μύτες απ' τα βέλη
στο αντσάρ και γύρω σκόρπισε θάνατο, στους οχτρούς του!
Πούσκιν Απρίλης 1989
Το Πουλί Της Καταιγίδας
(Διασκευή από ένα διήγημα του με τον ίδιο τίτλο)
Σε πελάγη αφρισμένα, μαύρα σύνεφα συνάζει
του βοριά του μανιασμένου, η πνοή η αγριωπή
και ψηλάθε κατεβαίνει, γοργοφτέρουγα πετώντας
το Πουλί της Καταιγίδας, σα μια μαύρη αστραπή.
Μια με το φτερό χτυπάει τ' αφρισμένο κύμα κάτου
κι ύστερα σα τη σαΐτα, στα μεσούρανα χυμάει.
Κράζει, ακούεται παντούθε, η φωνή του, η χαρά του!
Θύελλα μηνά η κραυγή του κι η καρδιά του αναπηδάει!
Δύναμη, οργή και θάρρος και τη σιγουριά της νίκης
στη κραυγή του ακούν τα νέφη! Και ξεσπάει η αντάρα!
Απ' το φόβο τους οι γλάροι, σκούζουνε και παραδέρνουν,
προσπαθώντας για να κρύψουν τη τρελή τους τη τρομάρα!
Σκούζουνε και τα κολίβρι, απ' της θάλασσας τα βάθη!
Τ' αστραπόβροντο τα σκιάζει, τι να νιώσουν δε μπορούν
τη χαρά την άγρια κείνη, που στις δυνατές ψυχές,
ο αδιάκοπος αγώνας για ζωή, μονάχα δίνει.
Ο κοντός ο πιγκουΐνος, με το χοντρουλό κορμί του
μέσα στις σπηλιές των βράχων πάει, κρύβεται και τρέμει!
Μα περήφανο μονάχα, το Πουλί της Καταιγίδας
θαρραλέα φτερουγίζει, πάνω από τα πελάγη!
Όλο πιο πυκνά, πιο μαύρα, χαμηλώνουνε τα νέφη
και τα κύματα βρυχιούνται, με τη χοχλαστή βουή τους
και σηκώνονται με φόρα, να σιμώσουνε τη μπόρα.
Σκάζουνε τ' αστροπελέκια κι αστραπές σκίζουν τα νέφη!
Αφρισμέν' απ' τη μανία, τ' άγρια κύματα βογγάνε
και να παραβγούν πασχίζουν, τη τρεχάλα του ανέμου!
Οργισμένος ο αγέρας, στην αγκάλη του αδράχνει
τα κοπάδια των κυμάτων. Με μανία τα συντρίβει
πάνω στης ακτής τα βράχια και σ' αφρόσκονη σκορπάει
τα βουνά τα σμαραγδένια! Να! Η μπόρα πια ξεσπάει!
Το Πουλί της Καταιγίδας γοργοσκίζει τον αιθέρα,
το Πουλί της Καταιγίδας, σα μια μαύρη αστραπή,
πότε χύνεται σα βέλος και τρυπά ψηλά τα νέφη,
πότε, το φτερό του, δέρνει τον αφρό, πάνω στο κύμα.
Το Πουλί Της Καταιγίδας γοργοφτέρουγο πετάει,
σα περήφανο τελώνιο, -μαύρο ξωτικό της μπόρας!
Μια τα σύννεφα χουγιάζει περιπαιχτικά, η κραυγή του,
μια απ' τη χαρά του κλαίει! Ο Εξάγγελος της Νίκης.
Οι αγέρηδες ουρλιάζουν. Τ' αστροπέλεκα βροντούνε.
Τα κοπαδιαστά τα νέφη, πάνω από τα πελάγη,
φλόγες γαλανές τα σκίζουν. Μεσ' την αγκαλιά του ο πόντος
τ' αστροπέλεκα ρουφάει και στα βάθη του τα σβήνει,
λες και πύρινα είναι φίδια που στης θάλασσας το κόρφο,
τον τρυπούν και ξεψυχάει το φωτοπαιχνίδισμά τους!
-"Μπόρα! Πλάκωσεν η μπόρα"! Πάνω απ' τα μανιασμένα,
τ' ανεμόδαρτα πελάγη, μ' αντρειωσύνη και περφάνια,
με τις αστραπές πετάει, το Πουλί της Καταιγίδας!
Ο Εξάγγελος της Νίκης! Ειν' αυτό που κράζει τώρα:
"Μάνιαζ' όσο θέλεις μπόρα και το ξέρω πως τα νέφη
δε θα κρύψουνε τον ήλιο! Όχι! Δε θα τονε κρύψουν"!
Μαξίμ Γκόρκυ Μάης '89
---------------------------------------------------------------------------
