'Eeuwig talent met geniaal linkerbeen is herboren'

04/03/2008 12:50

Theo Janssen vouwde het businessblad van Vitesse open en wees naar de kop van het artikel. 'Computers en voetbal; een gouden combinatie', las hij hardop.

Vervolgens schudde hij zijn hoofd. 'Nou, dat valt wel mee. Voor mij in elk geval niet. Ze houden elk balcontact bij en ik krijg iedere week als rapportcijfer een vier omdat een lange pass van mij wel eens niet aankomt.'

'Maar volgens mij gaat het juist om die beslissende passes die wél aankomen en het verschil maken.' Theo zei het op vrijdag tegen me en ik moest er vorige week zaterdag weer aan denken tijdens Vitesse-Roda JC. De middenvelder gaf inderdaad weer een aantal passes die niet aankwamen en leed daardoor wel eens balverlies, zes keer om precies te zijn. Maar driemaal gaf hij ook een splijtende pass over grote afstand en legde hij met gemak balletjes met de buitenkant van zijn geniale linkerbeen neer waar hij wilde. En in de tweede helft schoot hij vanaf 25 meter de bal achter keeper Bram Castro.

Misschien kwam Theo er cijfermatig niet fantastisch vanaf, maar hij was duidelijk weer de speler met het meeste talent in Stadion Gelredome. Zo is het eigenlijk al jaren. De elftalfoto's van Vitesse die aan de muur hangen in het stadion vertellen het verhaal. De samenstelling van de ploeg verandert elk seizoen, trainer en spelers gaan, slechts één voetballer blijft gehandhaafd. Theo Janssen is een kind van Vitesse en eigenlijk was hij altijd een probleemkind. Overlopend van talent, de beste van zijn generatie, maar altijd in opspraak in artikelen en vanwege zijn levensstijl gemeden door de topclubs.

De ene na de andere trainer ontfermde zich over hem. Ik weet nog dat Ronald Koeman me op een middag vertelde dat hij intensief met de jonge Janssen bezig was. Theo was serieuzer geworden, hij zou ook geen gekke uitspraken meer doen. Toen ik een dag later de Arnhemse Courant pakte, stond er een grote foto op de voorpagina van vechtende spelers bij een lokale amateurwedstrijd. En het stralende middelpunt was Theo Janssen. Hij was even over het hek gestapt om de spelers van de ploeg te steunen waar zijn vader trainer was.

Zo was er de afgelopen jaren altijd wel wat. Terwijl de ene na de andere leeftijdsgenoot hem voorbij stak op weg naar een topclub, bleef het beste jongetje van de klas achter. Theo beleefde zijn hoogtepunt toen hij negentien jaar was en door Louis van Gaal in de selectie van Oranje werd opgenomen voor een kwalificatie-interland tegen Ierland. Daarna teerde hij op zijn talent en besefte hij te laat dat er ook andere dingen werden gevraagd om de top te bereiken.

Tot nu. Er zat een speler tegenover me met een afgetraind smal bekkie en een lichaam dat tien kilo lichter was. Een speler die na afloop van de training nog blijft hangen om beter te worden. Janssen werd zojuist gehuldigd voor zijn tweehonderdste wedstrijd in het betaalde voetbal voor Vitesse. Theo is pas 26 jaar, maar voor hem is dat geen aantal om trots op te zijn. Eindelijk beseft de middenvelder dat hij al die jaren op een goudmijn heeft gezeten en heeft verzuimd zijn talent te verzilveren.

Directeur Paul van der Kraan feliciteerde hem en sprak de hoop uit dat de middenvelder ook de volgende tweehonderd duels in het geel-zwart zou afwerken. Maar is dat eigenlijk wel goed voor Theo? Het eeuwige talent met het geniale linkerbeen is afgetraind en herboren. Welke topclub durft het aan?

Taco van den Velde