'Roy Makaay maakt een sliding'

17/02/2009 14:03

Feyenoorder Roy Makaay maakte vorige week zondag tegen FC Groningen een sliding. Ja, echt! Het gebeurde ergens in de tweede helft. Het zag er eigenlijk nogal onbeholpen uit. Misschien is dat ook niet zo vreemd. Makaay maakt namelijk nóóít een sliding. Hij glijdt wel eens uit, maar daar blijft
het normaal gesproken bij. Een bal veroveren is nooit zijn stijl geweest, laat staan een tackle om de bal te veroveren.

Makaay is in feite de wereldkampioen balletjes afwachten. Geduldig staan in de punt van de aanval en loeren op die ene kans. Het was het handelsmerk van Das Phantom, Het Spook. In het schemergebied van wel of geen buitenspel heerste Makaay. De laatste weken is er een andere Roy Makaay te zien. Iemand die in de achterste linie ballen wegwerkte. Die zomaar een sliding maakte. Die nauwelijks nog in scoringspositie komt en zelfs kracht tekortkomt voor het doel. Waar is het fout gegaan?

Makaay scoorde dit seizoen nog maar zeven keer, zijn laatste doelpunt maakte hij in de eerste wedstrijd na de winterstop, tegen SC Heerenveen. Dat was een beauty, maar het is duidelijk dat hij niet aan de verwachtingen voldoet. Met Makaay dacht Feyenoord minstens twintig doelpunten per seizoen binnen te halen, maar de superspits is daar nog geen enkele keer in geslaagd. Vorig seizoen ging het in feite nog niet zo slecht met dertien competitiegoals, aangezien Makaay lange tijd was uitgeschakeld door een enkelblessure.

De huidige jaargang is een ander verhaal. Voordat hij bij Feyenoord terechtkwam, scoorde Makaay altijd en overal. Tenerife, Deportivo La Coruña, Bayern München; hij was snel en dodelijk. Een fenomeen. Maar ook een speler met een gebruiksaanwijzing. Bij Deportivo kon hij ook vanaf rechts spelen, maar hij was toch op zijn best wanneer hij naast een targetman, in een systeem met twee spitsen kon functioneren. Makaay is nu eenmaal niet de aanvaller die met zijn rug naar het doel kan spelen. Hij is de man die loert op de afvallende bal. Bij Bayern functioneerde hij de laatste seizoenen op die manier uitstekend naast Claudio Pizarro. De Peruviaan was het aanspeelpunt voor de rest van de ploeg, de man die de (kop)duels aanging met de verdedigers van de tegenpartij en Makaay profiteerde van de ruimte die vrijkwam.

Bij Feyenoord was de ploeg dit seizoen nooit naar Makaay ingericht. Meestal stond hij als nummer 9 in een ploeg die 4-3-3 speelde. De aanvallende middenvelder was in de meeste gevallen dan ook nog Leroy Fer. Een jonge speler die beter tot zijn recht komt als controlerende middenvelder, die ook geen enkel oog heeft voor de steekpass en hem nooit kon steunen. Makaay werd daardoor een balletjesafwachter die nooit een bal kreeg. Ergens is het dáár misgegaan. Op het moment dat de resultaten tegenvielen en de spelers voor zakkenvullers werden uitgemaakt, moet bij Makaay een knop zijn omgedraaid. Langzaam maar zeker werd hij het wachten op die ene kans die nooit meer kwam beu en is hij op zoek gegaan naar de bal.

Plotseling is hij gaan luisteren naar die supporters die om bloed, zweet en tranen schreeuwden. Makaay liet zich inzakken, ging in de achterste linie ballen wegwerken en maakte plotseling zelfs een sliding. De toeschouwers stonden op de banken, maar intussen is het vijandelijke doel steeds verder verwijderd. Alles wat van Makaay een topspits maakte, heeft hij overboord gegooid. Wie zegt tegen Makaay dat hij weer moet gaan doen waar hij goed in is? En nog belangrijker: wie richt het elftal zó in dat hij weer een superspits is?

Taco van den Velde