'Leo Beenhakker, de witte Obama'

03/02/2009 14:00

Het was 1999, een zonnige voorjaarsdag in Noord-Ierland. Leo Beenhakker (foto) liep over de keurig aangeharkte grindpaden van het landgoed Stormont in Belfast. Hij had zijn handen op zijn rug en zijn blik naar beneden gericht. De trainer van Feyenoord was in diepe gedachten verzonken. Morgen moest zijn ploeg de eerste wedstrijd spelen op het internationale toernooi van Glentoran. Iets in zijn binnenste zei hem dat zijn spelers een oppepper nodig hadden. Hij had het gezien aan de manier waarop ze die ochtend aan de ontbijttafel hadden gezeten, aan hoe ze in de lobby van het hotel hadden rondgehangen. En nu voelde hij het weer aan het tempo waarmee ze achter hem aansloften.

Er moest iets gebeuren.

Halverwege de wandeling stopte Beenhakker bij een grote beukenboom. Hij liet zijn spelers een halve cirkel vormen. Igor Korneev ging als eerste in kleermakerszit op het gras zitten. De Rus was een trotse international met een verleden bij FC Barcelona, maar daar was opeens weinig meer van te merken. In de slagschaduw van zijn trainer verschrompelde hij net als de rest tot een padvinder op zomerkamp. Beenhakker deed zijn pet af. Zijn haren sloegen nu als grijze vlammen uit zijn hoofd. De spelers keken hem zwijgend aan. Hij wreef langdurig over zijn gezicht. Daarna liet hij zijn reuzenwenkbrauwen als rolgordijnen voor zijn ogen zakken en begon aan een bespreking.

Het was een fascinerend proces om te volgen. Wat hij zei was niks bijzonders. Het verschilde in weinig van de gebruikelijke trainerspraat. Maar het ging hier ook niet om de inhoud, maar om de vorm, de toon, de hele manier van doen. Halverwege merkte je het al aan de lichaamshouding van zijn spelers: er werd een snaar geraakt. Zoals een hypnotiseur zijn patiënt woordje voor woordje in de ban van de betovering weet te brengen, zo zorgde Beenhakker er al zuchtend en steunend voor dat zijn spelers ongemerkt weer in zichzelf gingen geloven. Het bleek alleen al uit de energieke manier waarop ze uiteindelijk opstonden en hun wandeling vervolgden. De terugreis naar het hotel duurde aanmerkelijk korter dan de heenreis. Iedereen had er opeens weer zin in.

Misschien gaat het te ver om de verbale gaven van Beenhakker te vergelijken met die van Barack Obama, maar veel scheelt het toch niet. Daarom is het ook zo vreemd dat Feyenoord na het ontslag van Gertjan Verbeek niet nog dezelfde dag bij hem op de stoep stond. Als Obama de hele westerse wereld hoopvol weet te stemmen met alleen woorden, dan zal Don Leo er met een paar oneliners toch ook wel in slagen om elf Feyenoorders weer aan de praat te krijgen?

Op weg naar de uitgang van het landgoed kwam de trainer opeens naast me lopen. Hij haalde zijn sigaar tussen zijn rubberlippen vandaan en liet een sliertje rook ontsnappen. 'Als ik ooit één woord over de inhoud van deze bespreking teruglees', zei hij, terwijl hij iets produceerde wat op een glimlach leek. 'Dan breek ik allebei je benen.' Daarna stak hij zijn sigaar weer in zijn mond en kuierde rustig verder. Hij was klaarblijkelijk bang dat zijn geheim zou worden onthuld. Onterecht. Beenhakker zal nooit worden geplagieerd. Hij beheerst een kunst die door niemand is te kopiëren.

Michel van Egmond